René van Doorn, 08-05-2016
Gisteren, de eerste zomerse dag van het jaar met uiterst zonnig weer, een vleugje wind en een temperatuur, die midden op de dag opliep tot een ongekende 25 graden, liep ik met twee honden deze naar ik las zeer populaire kortere wandelroute door de Kaapse Bossen. Hoewel het bladerdak nog niet helemaal is afgebouwd en de zon er met enige regelmaat nog doorheen prikt was het in de ochtend mede door dat lichte briesje aangenaam koel in dit uitgestrekte wandelbos, dat onderdeel uitmaakt van het nationaal park Utrechtse Heuvelrug. Het verbaast mij dat op zo'n warme zaterdag niet meer mensen de verkoeling van het bos opzoeken. Het aantal collega-wandelaars tijdens deze wandeling van zo'n twee en een half uur netto is op de vingers van nog geen hand te tellen. Nu ben ik dat tijdens onze doordeweekse wandeltochten wel gewend en hebben we de bossen dan soms voor ons alleen, maar in het weekend.... Halverwege de route blijkt echter waar iedereen die dag uithangt: op het terras van theehuis Helenaheuvel, hooggelegen met fraai uitzicht op een heide- en stuifzandveld. Hier kan je eind van de ochtend over de hoofden van de doorgaans per auto ingevlogen bezoekers lopen en is het volgnummertjes trekken voor een tafeltje op het toch behoorlijk ruime terras. Deze terecht populaire uitspanning komt krap halverwege de route langszij. Het markante theehuis (alsmede het zuidelijke deel van de bossen) wordt ook aangedaan tijdens de GW-wandeling vanuit Doorn, die wij in de wintermaanden in nogal mistig weer liepen. De prachtige ligging kwam door die mist destijds onvoldoende uit de verf. Maar terug naar de wandeling: deze heeft een zeer hoog bosgehalte. Al heel snel duik je de bossen in om daar pas helemaal aan het eind weer uit te kruipen. Je doorkruist fraai gemend bos in een licht glooiend landschap met smalle, kronkelige paadjes en korte statige beukenlanen. Het is er vaak muisstil; een stilte die slechts wordt doorbroken door het gekwetter van vogels en het geroffel van spechten. Met driftig aan een stevig, frisgroen bladerdek werkende loofbomen en naaldwoud met een groene ondergroei van mos en gras. Met op de paadjes vaak een zacht dennennaaldentapijt of mals gras. Modderige passages zijn in de voorliggende droge, warme dagen opgedroogd en uitgehard. En het wordt nóg beter, want onze honden lebberden menige plas nog ietsje verder leeg. Opvallende verschijningen onderweg zijn het statige, hagelwitte Huis te Maarn, dat de wandelaar duidelijk op afstand wenst te houden en de uitkijktoren De Kaap. Een handvol lieden zit beneden op de omringende bankjes te dubben of men de ranke, houten toren met dit warme weer wel zal beklimmen. Bij het klimmen moet je eventuele hoogtevrees toch echt beneden achterlaten; het uitzicht boven is schitterend. Overal in de Kaapse Bossen en de omliggende landgoedbossen zijn honden, mits aangelijnd, welkom. De beschrijving van deze wat oudere route - intussen toe aan versie 9 - laat aan duidelijkheid niets te wensen over. Het bos ligt er momenteel fris en fruitig bij: van harte aanbevolen!