René van Doorn, 12-10-2016
Wandelen in de herfst, met name in bosrijke gebieden, is doorgaans een waar genoegen. Bioloog Midas Dekkers schreef onlangs treffend: de herfst is Moeder Natuur, die nog even een cognacje neemt in haar luie stoel voor ze tevreden aan haar winterslaap begint. Drie jaar terug liep ik begin van de herfst met onze beide honden de leuke, middellange GW-wandeling door de Boswachterij Ruurlo. Gisteren koos ik gelet op het druilerige en niet bepaald uitnodigende weer - ook dat kun je zo hebben in de herfst - uiteindelijk toch maar voor de korte (pannekoek) variant. Nou ja, van een variant is niet echt sprake: de routes lopen de eerste paar kilometer - langs kasteel en beek - gelijk op en dan gaat ieder zijns weegs. Al snel loop je over het grondgebied van het fraaie Kasteel Ruurlo met zijn even aantrekkelijke orangerie. De blijkbaar ingrijpende restauratie blijkt zo'n drie jaar later nog steeds niet voltooid. Zakenman en miljardair Hans Melchers kocht het destijds om er werken van Carel Willink (uit de aangekochte Scheringa-collectie) tentoon te stellen. Als een nevenvestiging van het Museum voor Nederlands Modern Realisme te Gorssel. De diverse opstallen zijn intussen fors opgeknapt en zien er fris en uitnodigend uit. Alleen de slotgrachten en het wrakke bruggetje daarover voor wandelaars liggen er nogal verwaarloosd bij. Er is vast nog wel wat geld over voor een finishing touch. Wat volgt is een lange en aardige passage over een smal paadje langs de Baakse Beek met aardige doorkijkjes naar achterliggend boerenland. De fut is er wat betreft de beek een beetje uit. Aanvankelijk nagenoeg drooggevallen, verderop matig gevuld, volgegroeid en zonder veel doorstroming. De wandelaar trekt daarna door open agrarisch landschap met mooie boerderijen, die dit wat fletse stuk wat veraangenamen. Het wordt wat spannender als je de Boswachterij Ruurlo met zijn kleine paadjes induikt. Maar eerst is daar De Heikamp. Drie jaar geleden - ook op een doordeweekse dag - belandden we halverwege de route op het grote, gezellige en overvolle terras van deze pannenkoekenboerderij. Het was destijds aangenaam, zonnig wandelweer. Met het druilerige weer van gisteren is het terras geheel uitgestorven en blijk ik binnen de enige gast. De werkeloze koekenpannen kunnen weer aan de slag en ik word gastvrij onthaald. De kwaliteit van de 'core-business' van het huis is (onveranderd) uitstekend en rechtvaardigt zeker een tussenstop. Het kronkelige 'kabouterpaadje' dat je het erf afvoert is aardig maar komt wat 'gemaakt ' over. Dat geldt zeker niet voor het aansluitende bostraject met zijn smalle slingerpaadjes: één van de dragers van de route. Ook de uitbater van het aan het begin van dit traject gelegen doolhof is deze dag werkeloos. Gelet op mijn viervoetige gezelschapsdames kan ik hem echter niet blij maken met een bezoekje. Een mooie bomenlaan voert de wandelaar weer naar het kasteel, waarna je vlotjes weer het station bereikt. Het is vandaag kort maar krachtig. De beschrijving is op orde. Voor twijfel is geen enkele plaats. Zeer geschikt voor een mooie(re) herfstdag!