René van Doorn, 25-11-2016
Een dikke vijf jaar geleden namen wij twee jonge labrador retreivers in huis. Wij namen ons voor om zodra ze allebei één jaar oud waren wekelijks - samen dan wel solo - een dag met hen het land in te trekken. Zo gezegd, zo gedaan. Intussen zijn we bijna 300 wandeldagen (naast vele meerdaagse wandelvakanties in binnen- en buitenland) verder. De allereerste wandeling die wij in het voorjaar van 2011 liepen was de populaire NS-wandeling De Vuursche van Baarn naar Hollandsche Rading. Met het oog op de kleurenpracht in de herfst liepen wij de wandeling in oktober van dat jaar nogmaals.
Intussen zijn onze honden dames van middelbare hondenleeftijd, die onze wekelijkse wandeldag nog steeds als hoogtepuntje van de week ervaren. Laat nu de GW-wandeling 590, die ik gisteren met hen liep, hetzelfde traject als de NS-wandeling als basis hebben. Zij het dat de GW-routemaker naar goed gebruik voor een wat avontuurlijker insteek kiest. Het was gisteren fris en rustig herfstweer; zo'n negen graden, wat sluierbewolking, maar vooral een prettig, laagstaand zonnetje, waarvan de stralen continu door de kalende bomen prikten. Weinig wind, soms wat licht geruis door de kaler wordende boomkruinen. Kortom, perfect wandelweer, dat deze mooie route nog wat extra opvrolijkte. Het wat parkachtige Baarnse Bos met zijn kingsize vijver, het ruige Paardenbos, de prachtige, licht glooiende heidevlakte De Stulp en de stille en heerlijk onoverzichtelijke Maartensdijkse Bossen, ze komen allemaal voorbij. Veelal gemengd bos met kleinere percelen hoog naaldbos. Nu de herfst al behoorlijk op dreef is hebben de meeste bladeren van de loofbomen de grond opgezocht en vormen daar een mooie, dikke, geelroodbruine lappendeken. In het eerste deel van de route vinden momenteel op twee plekken omvangrijke bosonderhoudswerkzaamheden plaats, waarbij blijkbaar groot materieel wordt ingezet. Bospaden blijken 'omgeploegd' en zijn daardoor wat minder goed begaanbaar en smalle paadjes zijn (tijdelijk) wat breder 'gewalst'. Honden mogen veelal loslopen. Dat geldt uiteraard niet voor het begraasde heidegebied, dat omheind is en toegankelijk is via keurige overstapjes naast veeroosters: kleinere viervoeters kunnen onderdoor passeren. De grote witte grazers bewaren deze dag echter gepaste afstand. Iets over de helft van de route, die ik (netto) in zo'n drie uur aflegde, kom je door Lage Vuursche, waar de pannenkoekenrestaurantdichtheid groter is dan waar ook in Nederland. Welke wandelaar kan op zo'n mooie dag deze verleiding weerstaan? De beschrijving van deze heerlijke lijnwandeling leidt de lezer als gebruikelijk met vaste hand naar einddoel Hollandsche Rading. Waar men momenteel met groot bosonderhoud bezig is, is het wat onoverzichtelijk en opletten geblazen. In de bossen is het op deze doordeweekse dag aangenaam rustig. De drukte concentreert zich in Lage Vuursche. Het kan niet anders dan dat de talrijke pannenkoekliefhebbers daar in overgrote meerderheid gemotoriseerd zijn neergestreken. Het was gisteren een aangenaam weerzien en een feest der herkenning!