René van Doorn, 04-02-2017
De bus vanuit Arnhem naar Otterlo, de startplaats van deze aantrekkelijke wandelroute, rijdt langere tijd langs de uitgestrekte heidevelden van Het Nationaal Park De Hoge Veluwe. De modekleur in dit jaargetijde is naar goed gebruik: bruin. Een mengeling van het lichtbruin van de dordroge grasachtigen en het donkerbruin van de verdorde heidestruiken. Een prachtig (ver)gezicht en een veelbelovende binnenkomer. Eergisteren viel onze keuze op een kortere rondwandeling vanuit Otterlo, dat zo'n beetje in het hart van de Veluwe ligt, een natuurgebied dat ons na aan het hart ligt, met zijn afwisselende bossen, kleinere en grotere heidevelden en zandverstuivingen, veelal in een prettig heuvelachtige setting. Het is 's ochtends vroeg licht bewolkt, maar naarmate de dag vordert laat de zon zich steeds vaker zien. En dat alles bij een lente-achtige temperatuur van dik 10 graden. Het toeristendorp Otterlo inclusief haar in ruime mate voorhanden zijnde horeca moet op deze vroege doordeweekse wintermorgen duidelijk nog op stoom komen. We staan even stil bij de fraaie NH-kerk maar duiken al snel de bossen in, waar aangename kronkelpaadjes op de wandelaar wachten. Al snel dient zich een groot zanderig heideveld aan , waar de route doorheen slingert. Wat volgt is het eerste hoogtepuntje van de route: een op- en neergaand, kronkelig paadje over de hoge, beboste kam van de duinwallen aan de zuidrand van deze verstuifde vlakte. Ook als je deze wallen (met hun fraaie uitzichten) weer afgedaald bent blijft het landschap heerlijk bobbelig. In het veelal ruige Otterlose Bos valt een strak, smal en door eiken omzoomd paadje plezierig maar stevig uit de toon. Jammer van dat lange manshoge hekwerk van het Nationaal Park, waarachter een groot deel van het voorheen toegankelijke bos is verdwenen en dat de routemaker dwong de oude route - die wij vier jaar terug al eens liepen - te verleggen. Vervolgens is het Otterlose Buurtbos aan de beurt. De route loopt over de zoom van het Mosselse Zand, een woest ogende, enorme zandverstuiving. Een prachtige passage, die abrupt eindigt bij het meest noordelijke puntje van het zand, waar de wandelaar als het ware van de rand 'afvalt' en verder gaat over een bochtig paadje onderlangs de hoge duinwallen. Het Mosselse Zand is overduidelijk hoogtepuntje twee van de route. Na een stevige zigzag door het derde en laatste bos, het Roekelse Bos, verlaat je het 'groen' en volgen wat land- en asfaltweggetjes door boerenland, die ietwat uit de toon vallen. Wellicht is in warmere tijden de wijnhoeve (met wijngaard en terras) langs dit laatste deel van de route een zeer welkome pleisterplaats. Op een wintermorgen als deze is het er uitgestorven. Dat geldt overigens ook voor de rest van de route (uitgezonderd de bebouwde kom van Otterlo): de oogst is vijf tweevoeters en één viervoeter. De serene rust in/op bos, zand en hei is weldadig. Onze honden waren mits aangelijnd welkom (ook in de begrazingsgebieden); het laatste deel van het Roekelse Bos is aangewezen als losloopgebied. Over de route en beschrijving niets dan lof! Een kleinigheid: de wandelpaaltjes naar en door het grote zanderige heideveld (eind paraaf 1) zijn allemaal weggehaald en hoogstwaarschijnlijk intussen op de brandstapel aan hun einde
gekomen. Een korte, prachtige, afwisselende, best wel pittige wandelroute, die alles biedt wat de Veluwe tot zo'n boeiend wandelgebied maakt!