René van Doorn, 31-01-2018
Kortgeleden liep ik met onze beide honden de meerdere keren uitgestelde openingsdagwandeling van 2018. De beide viervoeters hebben er - wat zal het (Chinese) jaar van de hond voor hen voor (wandel)moois in petto hebben - duidelijk zin in. De reis gaat deze dag naar Brabant, waar voor de vroege middaguren droog, rustig, koud en zonnig weer is voorspeld. Alleen die laatste vlieger gaat niet op: de zon laat zich niet zien. Maar verder is het wandelweer - flink doorstampend - niet verkeerd. Uitvalsbasis is het op 20 bus-minuten van het tegen Eindhoven aangeplakte Best gelegen Middelbeers. Al snel lopen we langs de Kleine Beerze, die dezer dagen een grote broek heeft aangetrokken en als gevolg van de overvloedige watertoevoer weinig onderdoet voor de Groote Beerze, die we verderop tegen zullen komen. Geruime tijd volgen we het aardige pad langs de oevers van dit nogal strak getrokken stroompje. Daarna duiken we de bossen in om uit te komen bij de Landschotse Heide, een fraai natuurgebied met natte, grassige heidevelden en stevig uitgevallen vennen. De route loopt aanvankelijk om dit waterrijke gebied heen, door landbouwgebieden over een zo te zien recentelijk aangelegde ondiepe, kronkelende watergeul, die geacht wordt de waterhuishouding van het gebied te reguleren (en deze natte tijden flink aan de bak kan). Na deze omtrekkende beweging scheert de route langs een (Duits) oefenterrein voor (haven)bombardementen uit WO II. Betonnen oefenbommen markeren deze opmerkelijke locatie. Verderop slingert de route gelukkig lange tijd dwars door het natuurgebied. Na een tweede intermezzo door omringend bos en een stil landweggetje komt het aardigste deel van de route in beeld: over een klein pad volgt de wandelaar 'gelijkvloers' de Groote Beerze. Dit gezwollen stroompje meandert geruime tijd als een dolle door een smalle bosstrook met aan beide zijden uitgestrekte graslanden. Het lijkt wel alsof het water steeds weer uit zijn groene (maar in deze tijd wat kale) corridor wil ontsnappen, maar last minute toch weer terugkeert, ongetwijfeld om de wandelaar te plezieren. Als het bos er opeens mee ophoudt is het gedaan met deze aantrekkelijke passage en volgt het water een strakker en minder spannend parcours door open grasland. Voor de wandelaar volgt nog een stevig stuk graspad langs de beek. Vervolgens stappen we over gammele planken naar de andere oever, nemen afscheid van de Groote Beerze en bereiken over asfaltweggetjes eindpunt Middelbeers. De heldere beschrijving zorgt er mede voor dat de wandelaar zo'n drie uur zorgeloos kan genieten van deze waterrijke en afwisselende route.