René van Doorn, 07-05-2018
Vorige week liep ik met onze twee honden het tweede deel van deze lange wandelroute. Een paar weken geleden brak ik gelet op de momenteel beperkte belastbaarheid van één van de viervoeters de wandeling iets over de helft in Austerlitz af. Om daar later weer de draad op te pakken voor deel twee. Beide dagen was het weer ons gunstig gezind: redelijk zonnig en droog. In de tussenliggende periode barstte dan eindelijk de lente los en dat veranderde het decor van deze uitgesproken boswandeling drastisch. Was het een paar weken terug nog vrij kaal en kwam het nieuwe groen nog heel schuchter om de hoek kijken; vorige week was het jonge loof massaal uitgebroken en kleurde het bos vriendelijk lichtgroen. De route voert door de uitgestrekte bossen van drie grotere landgoederen, Den Treek, Henschoten en Huis te Maarn. Nu de wandelroute recentelijk noodgedwongen werd omgelegd en thans aan het recreatiegebied Henschotermeer voorbijgaat zijn honden (aangelijnd) welkom. En dat komt goed uit met twee meiden, die dol zijn op bos. De route leidt vanuit het vriendelijke, maar op een doordeweekse dag nogal ingedutte Maarn over een lange strakke houtsingel en zandwegen kort door agrarisch gebied om uit te komen bij het Henschotermeer, dat gelet op de ruime parkeerfaciliteiten op warme dagen veel (betalend) volk over de vloer krijgt. Daarna is het bos en nog eens bos geblazen. De paden door dit gemengde bosgebied zijn redelijk gebaand; alleen als je bij de 'voormalige hoogspanningscorridor' zoals wij te vroeg afslaat wordt het pad ruiger en ruiger en loop je struinend min of meer dood: rechtsomkeert dus maar. Vanuit de stille bossen loop je pardoes tegen de op het hoogste punt van de Utrechtse Heuvelrug gelegen pyramide aan, een markant en fraai gelegen bouwwerk. Aan de voet voeren speeltuinvermaak en horeca de boventoon. Gelet op de dames in mijn gezelschap laten we een beklimming achterwege: op naar het verderop gelegen plaatsje Austerlitz. Voor je er erg in hebt sta je op het dorpsplein, erg gezellig oogt het er niet en wat ook niet helpt is dat de 'misschien horeca' nog steeds buiten bedrijf is. Met een éénuurs busdienst ben je echter zo bij het NS-station Driebergen Zeist. Een paar weken later stappen we hier weer uit voor het vervolg. In dit tweede deel van de route zijn de paden door de intussen weldadig groen gekleurde bossen aanvankelijk een stuk ruiger en ongebaander. Na het tunneltje onder de A12 - die verderop toch wel steeds behoorlijk hoorbaar aanwezig blijft - volgt een alleraardigst kronkelig parcours door heuvelachtig terrein, waarna het allemaal wat statiger wordt rond Huis te Maarn, dat er fraai en ongenaakbaar bijligt. Zigzaggend gaat het verder richting vertrekplaats Maarn. Het Raadhuis van Maarn (althans de voorzijde) en de lokale warme bakker zijn de laatste highlights van de route. Een onvervalste, stevige boswandeling, desgewenst uitstekend deels of in twee etappes te lopen en sinds kort ook een prima keuze voor hondenbezitters!