Henk Jsz ES, 24-11-2020
Vanuit onze uitvalsbasis Landal Amerongse berg loop je in een kwartier naar station Veenendaal-West waar we de Groene Wissel nr. 23 maandag 16 november 2020 zijn gestart. Na enkele straten in de zuidelijke woonwijk, laat je al vrij gauw de bebouwing achter je. In de bosrand betreed je het gebied van de Boswachterij Amerongse Berg. Bij een nieuw aangelegde grasvlakte met een stevig stalen hek erom heen hadden we enige moeite om de draad van het traject op te pakken. De akkerrand was verdwenen en we hebben het sterk vermoeden dat hier een nieuw aan te leggen golfterrein komt. Maar we moeten hier wel LA. Het weer is ideaal en er zit op dit moment nog veel blad aan de bomen. Vooral het beukenblad heeft een grote variƫteit aan kleuren van geel tot bruin. In dit gebied wordt vooral in het weekend veel gewandeld, daarentegen is het vandaag erg rustig. Een eind verder kom je bij het Egelmeer. Het is een komvormige diepte in de omringende heide. Deze wordt bij langdurige regenval gevuld met water, omdat de bodem eronder een niet doorlatende keileem laag bevat. Na een lange grindweg en door een donker naaldboombos met o.a. Lariksbomen sta je ineens bij de voet van de Amerongse Berg. Je volgt nu heel geleidelijk, met af en toe het gevoel dat je een deel over vals plat loopt, een brede grindlaan geflankeerd door jonge beuken omhoog. Zo bereik je het hoogste punt van de provincie Utrecht, de 69 meter boven NAP gelegen Amerongse Berg. Dan krijgen we toch nog een aardig motregenbuitje. De afdaling gaat via een op- en neergaand pad, langs een tapijt van gekleurde bladeren. Even verderop loop je langs een oude tabaksschuur. Hierin heeft het Utrechts Landschap een informatiecentrum gerealiseerd. Alleen het is gesloten i.v.m. Corona. In het gebied Amerongen, Elst en Rhenen staan nog vele tabaksschuren en tabaksboerderijen. In de 19e eeuw was de zuidelijke helling van de Utrechtse heuvelrug veelvuldig in gebruik om tabak te verbouwen. Een aantal tabaksschuren zijn door een ingrijpende renovatie geschikt gemaakt voor bewoning met behoud van het karakteristieke uiterlijk. Dan kom je bij de drukke N225 en loop je na de oversteek Amerongen binnen. Vervolgens passeer je de grote kerk '(Sint)-Andries'. De oorspronkelijke bouw van deze kerk begon in de 13e eeuw en was een uit tufsteen bestaande zaalkerk en toren. Na diverse verbouwingen en uitbreidingen waarbij er veel baksteen werd gebruikt staat hier een zogenaamde pseudobasiliek. De hedendaagse toren is gebouwd in 1527 en lijkt qua bouwstijl op de dom in Utrecht. Met haar 55 meter hoogte is ze een beeldbepalend element in de wijde omgeving. De kerk is eigendom van de Protestantse Gemeente Amerongen en is in 2018 door aanpassingen aan het interieur multifunctioneel te gebruiken. Dan lopen we voorlangs het kasteel Amerongen dat sinds 1977 eigendom is van een Stichting kasteel Amerongen. Het kasteel is vanaf zijn eerste eenvoudige bouw uitgebreid, platgebrand en opnieuw gebouwd. De adellijke families van Reede en de familie Bentinck hebben geruime tijd in het kasteel gewoond. Nu dient het als museum. Van het kasteelterrein dalen we af naar de laag gelegen Bovenpolder. Hier wandelen we langs een beschut pad langs de uiterwaarden van de Nederrijn. Door zanduitgravingen is er een grillig patroon van diepten in de Bovenpolder ontstaan, die gevoed worden door kwelwater dat uit de Utrechtse Heuvelrug stroomt. Door al het water is deze uiterwaard een vochtige omgeving die ook gevoed wordt met mineralen uit het kwelwater. Er schieten diverse struiken en allerlei wilde planten op. Vanaf het 6 meter hoog stalen uitkijkplateau heb je hier een schitterend uitzicht. Op het plateau staan afbeeldingen van allerlei vogels die je hier kunt aantreffen. Langs ons pad passeren we ook een enkele Galloway, oorspronkelijk uit het zuiden van Schotland. Deze zorgt ervoor dat het terrein open blijft door de begrazing van deze polder. Bij de Elster-molen steek je weer de drukke N225 over en opnieuw de Boswachterij van Amerongen in. Hierna volgen enkele flinke trajecten over grindwegen om een 3 tal km te overbruggen. Het laatste bosgebied in het landgoed Prattenburg zorgt dan weer voor een afwisselend slot van deze route en na een aantal straten van de zuidelijke woonwijk van Veenendaal-West wordt het eindpunt het station bereikt. Wandelgroet uit Appingedam, Henk