Frank, 20-12-2011
Deze Groene Wissel kent flink wat hoogteverschillen. Dit is weer zo'n wandeling die alles in zich heeft: veel en mooi bos, sprengebeekjes, heide, een prachtig kasteel, en op de koop toe bomen van een half millennium oud: de Wodanseiken, geliefd bij romantische landschapsschilders uit de negentiende eeuw. Misschien door het heuvelachtige landschap, misschien door de stille bossen, maar ik vond de sfeer bepaald sprookjesachtig. Ik zou niet verbaasd zijn geweest als vanachter een van de eeuwenoude eiken opeens tovenaar Gandalf en hobbit Frodo tevoorschijn zouden zijn gekomen, onderweg op hun epische queeste: vernietiging van De Ring. Je maakt een pittige wandeling door het Sprengenbos van Wolfheze, de Bilderbergbossen en over heide. De bossen zijn ook een eldorado voor zangvogels, waaronder ijsvogel, groene specht en appelvink. Een bijzonder stuk gaat over de Italiaanse weg, een mooi, bijna onnederlands klinkerweggetje met haarspeldbochten. Het werd in 1848 aangelegd door baron van Brakell die zijn kasteel Doorwerth wilde verbinden met station Wolfheze. Hij hield daarbij rekening met de beuken op de helling, waarvan sommige ruim 250 jaar oud zijn, vandaar de slingers in de weg. Overigens kom je onderweg nog meer historie tegen: in de Tweede Wereldoorlog is hier de slag om Arnhem uitgevochten. Echt de moeite van een bezoek waard is Kasteel Doorwerth, ongeveer halverwege de wandeling. Dit kasteel is bijzonder mooi gelegen op een heuvel, met aan de ene kant uitgestrekte bossen en aan de andere kant de uiterwaarden van de Rijn. Op de binnenplaats van het kasteel staat de oudste robinia van Nederland, die volgens de overlevering in 1579 geplant is. Deze boom heeft flink geleden onder granaatvuur in de Tweede Wereldoorlog, maar heeft zich na de oorlog goed hersteld. Overigens heeft het kasteel een aangename uitspanning, goed voor een kop koffie of een kleine versnapering. Het eerste deel van de wandeling gaat door glooiend bos met meanderende sprengen: kleine beekjes, diep ingesleten in het terrein. De sprengen ogen natuurlijk, maar schijn bedriegt: ze zijn aangelegd en werden gebruikt voor de aandrijving van watermolens, voor het maken van papier en voor de wasserijen. Toen ik er was, stonden ze weliswaar droog, maar ze gaven de bossen een sprookjesachtige glans. Dit effect werd nog versterkt door de vele omgevallen en halfverrotte bomen, die de natuurbeheerders van dit gebied blijkbaar (en gelukkig) laten liggen. Je waant je in een echt oud oerbos. De betoverende sfeer die hier in de bossen hangt, is extra sterk voelbaar aan het eind van de wandeling (toen ik er liep, werd het ook nog schemerig). Dan kom je langs de vijf beroemde Wodanseiken die langs de Wolfhezerbeek staan. Een naam die tot de verbeelding spreekt, en ook bedacht is door verbeelders pur sang: de romantische landschapsschilders Gerard en Johannes Warnardus Bilders. Het is echt bijzonder even bij deze bomen te verpozen, ze aan te raken, en te beseffen dat ze er al sinds de middeleeuwen staan. Respect!