René van Doorn, 13-11-2015
Het waterpeil van de grote rivieren mag dan momenteel historisch laag zijn en de binnenscheepvaart ernstig dwarszitten; het waterpeil op de landgoederen van Oost-Twente is dat bepaald niet. Onder de dikke bruine bladerdeken was het gisteren een nogal natte, zompige bedoening. Maar met het prachtige late-najaarsweer van die dag (en stevige, hoge wandelschoenen) was het allemaal prima te doen. En onze honden vonden het allemaal prachtig. Even buiten Oldenzaal, dat je langs de Stakenbeek vriendelijk uitgeleide doet, duik je Boerskotten in, het meest aansprekende van de vijf landgoederen, die tijdens deze wandeling de revue passeren. Zeer bosrijk met prachtige, strakke lanen en frivool slingerende paadjes en voor de afwisseling kleinere weilanden en akkers. Met hier en daar grote, karakteristieke Twentse boerderijen en (vakwerk)schuren. Jammer, jammer, jammer dat de A1 er plompverloren doorheen raast. We wandelden een paar jaar terug in het late voorjaar door dit mooie gebied. Wat ons toen opviel waren de talloze e-bikers, die met een niet bij de leeftijd van de berijder passende snelheid voorbij raasden. Wat met twee (aangelijnde) honden best wel lastig is op deze overigens fraaie, dwars door open boerenland slingerende fietspaadjes. Ook deze route leidt de wandelaar over meerdere van dit soort paadjes; de e-bikes stonden blijkbaar weer op stal, want het medegebruik beperkte zich tot gemoedelijk woon/school-fietsverkeer. Op twee derde van de route ligt het dorpsplein van De Lutte, waar als vanouds wegen, kerk en horeca elkaar treffen. Dat het hier prettig verpozen is laat zich raden. En dat ondanks de aanwezigheid op het plein van een grote (stenen) hellehond, een mytisch wezen dat ooit de omringende landgoederen onveilig maakte. En dat - raar maar waar - later opgewaardeerd werd tot dorpssymbool. Van deze griezel hadden wij gisteren onderweg geen last, hoewel bij een paar achter zwaar hekwerk schuilgaande (land)huizen agressief blaffende adspirant-hellehonden rondliepen. Verder overigens alles pais en vree in dit vriendelijke landschap, dat gekenmerkt wordt door een zeer geslaagde combi van bos en kleinschalig akker- en weiland. Het laatste deel van de route gaat door meer open land en nogal vaak over asfaltweggetjes, maar de laagstaande zon, die zijn stralen door de kalende bomen strooit veraangenaamde dit behoorlijk. Het in verschillende snelheden verkleurende loofbos biedt intussen een schitterend palet aan herfstkleuren. In het landgoed Het Beernink liepen we over de welhaast rituele smalle slingerpaadjes. De ruige gras/landweg (met alternatief) halverwege de route bleek bij het verlaten van de bosstrook (tijdelijk?) afgesloten met professioneel ogend staaldraad. De beschrijving van deze wat oudere route is overigens nog helemaal op orde. Al met al een uiterst plezierige dag: van harte aanbevolen!