René van Doorn, 24-12-2015
Onze midwekelijkse wandeldag bracht ons gisteren naar de Strabrechtse Heide: een immens natuurgebied vol uitgestrekte velden met hei en grasachtigen, bespikkeld met kleine toefjes bos en grote, grillig gevormde vennen en aan alle kanten omzoomd door bos. Een wonderschoon landschap, dat grote rust uitstraalt en doorsneden wordt door een grof netwerk van bredere paden, waarlangs consequent onopvallende afrasteringen staan. Wat er kennelijk voor moet zorgen dat dieren en planten een ongestoord bestaan kunnen leiden. Maar alvorens daarvan te genieten wandel je eerst vlotjes startplaats Heeze uit en voor je er erg in hebt loop je op de lange oprijlaan richting Kasteel Heeze. Een geheel omgracht, wat sober ogend maar prachtig in het landschap gelegen (bewoond maar te bezichtigen)complex. Het charmante, terzijde gelegen koetshuis mag er overigens ook zijn. Aan de achterzijde van het kasteel wandel je het ruige Herbertusbos in: een oud landgoedbos met brede lanen en slingerende, soms wat vage paadjes door hoog loof- en naaldbos. Aanvankelijk volgt de route een prachtig, kronkelend beekje. Aan het eind wordt het bos steeds opener en sta je plotsklaps oog in oog met de grote heide. We liepen deze tocht gisteren met onze beide honden, die bij het uitblijven van aanlijngeboden in het bos lange tijd los konden lopen. Na het noodzakelijk kwaad van een kilometertje fietspad langs een drukke verkeersweg kon de feestelijke oversteek beginnen. Door heidevelden, die er natuurlijk in deze tijd van het jaar wat uitgebloeid en bepaald niet op hun voordeligst bijliggen. Desalnietemin straalt het hele gebied grote schoonheid en rust uit. Geen spannende, smalle slingerpaadjes over glooiende heidevelden, maar nogal gebaande , bredere paden door onmetelijk, nogal vlak heideland. Met lange slagen doorkruis je het gebied; wat meteen opvalt is dat de beschrijving hier opeens kilometers hanteert! De grote vennen liggen vaak wat verder van het pad en onttrekken zich wat aan het oog. Wel passeer je de Witte Loop, een waterloop ter afwatering van het grootste ven naar de Kleine Dommel, die aan het eind van de wandeling zal opduiken. In grote stilte is het genieten van mooie vergezichten over het vlakke en door bos omzoomde heideland. Wij hoefden het enorme gebied gisteren slechts de delen met een handvol fietsers/bikers en twee kleine groepjes wandelaars. Aan het weer (koud maar behoorlijk zonnig) kan het niet gelegen hebben, mogelijk wel aan de laatste kerstinkopen. De stevige tot harde wind had vrij spel op deze vlakte en daar mochten we westwaarts flink tegen opboksen. De op de infopanelen ten tonele gevoerde grote kudde Kempische heideschapen was elders aan de slag of had een vrije dag. Dat kerstverlof gold niet voor de grote bruine grazers, die halverwege vlakbij het pad aan het werk waren en gelukkig geen enkele aandrang voelden onze (aangelijnde) honden aan hun scherpe hoorns te rijgen. Na deze pittige maar uiterst aangename rondgang over de heidevelden rest als mooie afsluiter een gang door het beekdal van de Kleine Dommel. Over bochtige landweggetjes door kleinschalig akkerland gaat de route weer op Heeze aan. Er valt op de sobere beschrijving van deze wat oudere route niets af te dingen: geheel up to date.
Al lezende zal het u niet verbazen: van harte aanbevolen!