René van Doorn, 14-01-2016
In een tot dusverre nogal van regen vergeven week viel de keus op een kortere wandeling en op een dag met naar (weers)verwachting 'slechts' 50 procent kans op neerslag. Toen ik gisteren met onze beide honden per trein in Lunteren arriveerde was het zowaar droog, bewolkt met een vleugje zon. En droog bleef het ondanks de latere donkere luchten. Vliegensvlug duikt de route het Luntersche Buurtbosch in, een stevig bosgebied met historie. Eind 19e eeuw aangelegd als een soort werkgelegenheidsprojekt op de destijds boomloze woeste en heidegronden ten Oosten van Lunteren op de bultige uitlopers van de Veluwse stuwwallen. Gefinancierd met privé vermogen, gehouden door een 'dorpsstichting' en met een grote vriendenvereniging, die helpt bij het beheer en onderhoud van het bos. Twee leden daarvan liep ik gisteren tegen het lijf, terwijl ze midden in het bos driftig bezig waren met het verzamelen van (zwerf)afval. Het overgrote deel van de route dwarrel je door dit zeer gevarieerde, vriendelijke bosgebied met een enkel stukje heide en een grillig padenpatroon. Met af en toe stevig klimmen en dalen en mooie vergezichten. Pluspuntje: in het wat parkachtige begin van het bos mogen honden onder controle los lopen. Erg lang duurt dat nu ook weer niet, maar het is een aardige binnenkomer. Minpuntje: als gevolg van zeer overvloedige regenval vragen de bospaden momenteel vaak een omtrekkende beweging of modderballetdansen van de wandelaar. Horecavoorziening De Goudsberg , dat een terras met prachtig uitzicht te bieden heeft, komt op een uitgelezen moment voorbij, maar sluit van maandag t/m woensdag (gisteren) haar deuren; de pannenkoekentest laat ik graag aan latere wandelaars over. Even daarvoor komt een grappig markant punt voorbij: één van de (zelf benoemde) geografische middelpunten van Nederland. Gelegen op een hoog punt in het landschap en gemarkeerd door drie grote zwerfkeien met inscriptie. De (overigens uitstekende) beschrijving van de route noopt tot precies en soms vooruit lezen; de herkenningspunten/aanwijzingen volgen elkaar een enkele keer razendsnel op en voor je er erg in hebt ben je er al voorbij! Het 'meest linker pad', dat direct na eerdergenoemd middelpunt gevolgd moet worden is momenteel bezaaid met een ondoordringbare massa gekapte bomen en takken. Het naastgelegen pad biedt uitkomst; ga bij de wat lager gelegen stenen 'notarisbank' LA en pak iets verderop bij de driesprong de draad weer op. Via trajecten door plezierig kleinschalig boerenland en door de levendige dorpsstraat (met molen) van Lunteren bereik je na zo'n twee uur weer het licht oversized stationsgebouw. Al met al een alleraardigste korte ommegang. O ja, amper in de trein gezeten of die andere 50 procent was weer aan de beurt: regen geselde de ramen van de valleilijn-trein richting Amersfoort.