René van Doorn, 29-01-2016
Even ten Zuiden van Assen ligt het dorpje Hooghalen, uitvalsbasis van deze stevige GW-wandeling door de uitgestrekte bossen en heidevelden van de Boswachterij Hooghalen. Samen met twee naburige boswachterijen timmert men aan de weg als het (groene) Hart van Drenthe. Met onze twee reislustige honden trok ik gisteren Noordwaarts, benieuwd naar wat dit hart voor ons in petto had. Allereerst is daar de dorpsbakker van Hooghalen, die al na een paar minuten lopen voorbij komt en voortreffelijke koffie en opmerkelijk ruim gesorteerd gebak serveert. Na deze prima start duiken we al snel de boswachterij in met zijn grote, stille bossen, forse heidevelden en verstilde vennen. In de bossen wisselen allerlei soorten naald- en loofbos elkaar af: strakke productiebossen, maar ook 'natuurlijk' bos met bomen in alle soorten, maten en leeftijden. Naaldbomen (sparren en lariksen) bepalen grotendeels het beeld. Tijdens de eerste helft van de tocht komen twee grote heidevelden van grote schoonheid voorbij. Via een kronkelig pad doorkruis je het Hooge Veld, een licht golvend, weids heideveld met wat solitaire berken. Het woekerende pijpenstrootje is ook hier in voortdurende strijd gewikkeld met de heidestruikjes. In natte tijden als deze zijn de paadjes op en rond de heide moeilijk begaanbaar: het water kan niet wegzakken, blijft staan en vult de diepe sporen. Omtrekkende bewegingen en hoge wandelschoenen zijn de enige remedie! Voor onze waterminnende honden: dikke pret. Daar komt nog bij dat ze in grote delen van het bos los mogen lopen: dubbeldikke pret. Om het tweede, sterk vergraste heideveld, het majestueuze Hingsteveen, loop je - op een klein doorsteekje na - heen. De grote (voor de stier in deze groep wordt bij genoemde doorsteek nadrukkelijk gewaarschuwd!) en kleine grazers hadden blijkbaar een snipperdag want waren in geen van beide velden te bekennen. Op deze natte gronden kom je verder langs meerdere vennen, die er met het frisse, uiterst zonnige weer van gisteren prachtig bijlagen. In het tweede deel van de wandeling loop je over menig bosrandpad met mooi zicht over de weidse akkerlanden. Halverwege voert de tocht langs het voormalige Kamp Westerbork. Dit in 1939 in opdracht van de Nederlandse regering gebouwde vluchtelingenkamp kende in de loop der jaren meerdere bestemmingen. De meest beruchte bestemming was die van doorgangskamp tijdens WO II. De authentieke barakken en overige gebouwen werden later allemaal afgebroken, op de houten woning van de kampcommandant na, waarover later een glazen overkapping werd geplaatst. Wat resteert is een grote open vlakte, waar de herinnering aan deze verschrikkelijke jaren op diverse manieren in leven wordt gehouden. Even later passeert de wandelaar een batterij indrukwekkende radiotelescopen. Verderop schittert in de laagstaande zon het Schattenbergveen, één van de mooiste vennen langs het parcours. Wéér verderop wacht een paadje met talloze omgewaaide bomen, waar een olifantenspoor je om en over de obstakels leidt. De beschrijving van de route is sober, maar volstrekt helder. De paden in sommige delen van het bos zijn nogal vaag en met name daar zijn scherp lezen en vooruit lezen zeer gewenst. Eén puntje: de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het mij pas opviel bij het verlaten van het Hooge Veld, het eerste heideveld op de route; de afwezigheid van klaphekjes naast de veeroosters om het geheel omrasterde gebied had een alarmbel moeten doen rinkelen: in dit gebied zijn honden niet (meer?) toegestaan! Al met al was het gisteren volop genieten in het Drentse hart.