Na de storm

De schade wordt opgenomen.
Storm Eunice is over ons land getrokken, met grote gevolgen. Mensen zijn geraakt door vallende bomen en zijn overleden. Het treinverkeer ligt volkomen plat door spoorbomen over de rails. Dakpannen vlogen in het rond. Daken werden opgetild. Gevelplaten kwamen los. Boswachters laten op de sociale media weten dat het niet veilig is om de bossen in te gaan, wegens het gevaar van vallende takken.
Mijn vrijdagse wandeling is verschoven naar de zaterdag. De dag na de storm. De dag van puinruimen. Is het verstandig om op pad te gaan? Een deel van mijn wandeling gaat door bosgebied. Ik besluit om op pad te gaan, met in grote letters de notitie: PAS OP! Ik ga van huis naar Bilthoven. Een bezoek vanmiddag stond al genoteerd in onze agenda’s.
Een honderd meter na mijn vertrek door de achterdeur zie ik twee grote zware takken naast het fietspad liggen, deze zijn vannacht naar beneden gekomen. Wanneer ik de bebouwde kom van Nijkerk achter mij laat krijg ik de wind van voren op de lange rechte weg naar Holkerveen Onder de A28 door kom ik in de vinexwijk Vathorst aan de noordzijde van Amersfoort. Een kleine wijk met straatnamen van Waddeneilanden is nog in opbouw. Het kerkgebouw Kruispunt stond er als eerste en heeft deze storm goed doorstaan. Van Vathorst ga ik door de oude en nieuwe bebouwing van Hooglanderveen. Een jongen zet zijn fiets tegen het gesloten scoutinggebouw Sint Jozef. Wanneer er schade is aan het gebouw moet Jozef zijn timmergereedschap te voorschijn halen. Wanneer ik de snelweg A1 onder door ga heb ik aardig wat kilometers langs de spoorlijn gewandeld. Het is stil op het spoor., Niets komt voorbij. Niets staat stil. In de bebouwing huist nog steeds een overschot aan wind. Bij een GGD-locatie staan verkeersregelaars, die man-en vrouwmoedig standhouden in de wind. Bereidwilligen kunnen zich hier (met en zonder afspraak) laten vaccineren en testen. Ik zie met name jongeren die het terrein op gaan en zich naar de juiste ingang begeven.

Ik nader het historische centrum van Amersfoort. De Middeleeuwse Koppelpoort schittert in de zon en staat standvastig in de wind. Het water van de Eem vindt zijn weg naar de Randmeren. Een brug naast het stille spoor brengt mij naar de overzijde van de Eem. Via het Smallepad kom ik uiteindelijk uit aan de voorzijde van het stationsgebouw. Passagiers wachten bij de bushaltes. Een bus rijdt weg naar Apeldoorn. Aan het einde van het Stationsplein kom ik een klein wandelgroepje tegen, dat ik al zag aan het einde van het Smallepad. Dit groepje met zes oudere wandelaars heeft er flink de pas in. Ik raak aan de praat met de achterste dame. Wij vertellen over onze wandelingen. Zij hoopt op een Kennedymars (80 kilometer!!) en zij vertelt over de camino die zij met haar man vanuit Amersfoort heeft gelopen. De route werd verdeeld over 5 zomers. Een prachtige tijd, zo vertelt zij. Avontuurlijk wandelen door België en Frankrijk. Na het oversteken van de spoorlijn verdwijnt de groep rechts in het groen. Ik ga na het spoor overgestoken te zijn linksaf het fietspad op. Al snel kan ik een onverhard pad op van het Marskramerpad. Veel takken liggen hier op de grond, maar het meeste ligt er al lange tijd. Op een omgevallen boomstam ga ik zitten voor mijn pauze. Een hardloopster komt voorbij, springend over takken en soepel langs modderplekken. Ik haal mijn thermoskan met thee uit mijn tas en eet een peer. Twee grote honden komen langs, daar achter loopt een man die een buggy langs de modderpoelen en over takken probeert te sturen, terwijl hij een telefoongesprek voert (niet met het kind in de buggy). Het onverharde pad komt uit op het fietspad dat ik nu ga volgen. En dan zie ik het … een omgevallen boom over het fietspad. Het hindert fietsers en hardlopers en die enkele wandelaar niet om verder te gaan. Even verder komt de hardloopster weer terug. In Soestduinen kom ik meerdere wandelaars tegen. Een parkeerplaats aan de rand van het bos staat vol. Bij het Berkenlaantje verwijder ik mij van de ene spoorlijn en steek een andere spoorlijn over en dan ga ik de gevaarlijke bossen in. Een echtpaar bekijkt aandachtig een dikke tak die van een boom afscheid probeert te nemen. Misschien moet de tak wachten op de volgende storm om definitief afscheid te nemen. Op een samenkomst van vele paden aan de rand van een heidegebied staat een picknickbank. Een mooie gelegenheid voor een pauze. Ik heb mij net geïnstalleerd en een eerste slok genomen en mijn appel ter hand genomen wanneer twee oude mannen langzaam mijn kant uitkomen. Na een groet zetten zij zich neer op de bank aan de overzijde van de tafel. Zwijgzaam brengen zij daar de tijd door. Dan staan zij met enige moeite op, wederzijdse groeten, en daar gaan zij weer in de richting vanwaar zij kwamen. Het gaat langzaam en schommelend, maar zij gaan. Nog eventjes en dan ga ik ook. Onmiddelijk word ik vergezeld van een kleine hagelbui. Geen vallende takken, maar vallende hagelstenen.
Dan kom ik op het terrein van de Willem Arntszhoeve en het bijbehorende bos. Rust alom. Een smalle brug brengt mij naar Den Dolder, langs de Remiafabriek voor al uw sauzen en dan het spoor over. De Baarnseweg herbergt vele grote huizen op ruime percelen. Een enkeling is bezig om takken op te rapen. Zo ga ik van Den Dolder naar Bosch en Duin en vervolgens naar Bilthoven. Hoe dichter ik bij Bilthoven kom hoe meer takken ik op mijn pad tegenkom. Op een paar plaatsen zijn vers gezaagde stammetjes op een hoop gegooid. Een man reinigt met een hogedrukspuit de tegels van zijn midgetgolfbaan. Het seizoen komt vroeg dit jaar. Verderop kom ik langs een winkelcentrum dat zijn beste tijd heeft gehad. Deels is het de fase van afbraak ingegaan. Machines staan klaar om het karwei af te maken. Aan de overzijde van de Boslaan ga ik door een hek en dan ben ik het bosgebied van Noord Houdringe. Ik loop achter het gereformeerde woonzorgcentrum D’Amandelboom langs. Bij een rotonde steek ik de Soestdijkseweg Zuid over en dan kom ik in wetenschappelijke kringen. De straat is genoemd naar Anthonie van Leeuwenhoek en de gebouwen aan mijn rechterhand zijn van het RIVM (en Bilthoven Biologicals en misschien zitten er ook nog andere organisaties). Nog even de 1e Brandenburgerweg oversteken, een zijstraat in en dan ben ik bij onze Keniaanse dochter, met man en zoontje. Deze laatste staat mij bij de deur al op te wachten. Bijpraten en dan een heerlijke Iraanse maaltijd. Een mooie afsluiting van een stormachtige wandeling.

Nijkerk naar Bilthoven – 28 kilometer