Boswandeling Horsterwold

“Avontuurlijk struinen door het doornstruweel.”
Deze fraaie tekst staat bij de beschrijving van deze boswandeling.
Avontuur op deze sombere dag, waarop de hemelkoepel betrokken is?
Avontuur op deze dag waarop regen onstuitbaar naderbij komt?

Halverwege de route van 11 kilometer valt het met het avontuur wel mee.
Goed, Wandellief en ik zijn voorzichtig op modderpaden.
We kijken uit voor hopen, her en der op ons pad achtergelaten door Schotse Hooglanders, Konikpaarden en konijnen.
Wij kijken links en rechts, maar nergens dreigt gevaar.
Er is zelfs geen mens te zien.
Op een vochtige picknickbank bij water en een veerooster komen plots drie fietsers langs onze bank.
Niet allemaal tegelijk, maar één voor één, met grote tussenpozen.
Na thee en tomaatjes (geen boterhammen) gaan wij het de brug over en het veerooster over en het fietspad over op weg naar het ‘6 kilometerpunt’. Vlak voor dit punt gaat het fietspad naar links. We zien geen pad dat naar ‘6 kilometer’ gaat. Ik bestudeer de topografische kaart en de ingekleurde route op mijn telefoon.
Oh, het avontuur is begonnen.
Het lijkt er op dat de route aan de noordzijde van de sloot naast het fietspad ligt.
Wandellief ziet een SHP (Schotse Hooglanderpaadje) of is het een KPP (Koninkpaardpaadje)?
Aan onze kant van de slootoever gaat het naar beneden en aan de andere oever gaat het SHP omhoog.
Helaas ligt tussen beide momenten een flinke plas water.
Wij besluiten terug te gaan naar het veerooster.
Onderweg bekijken we de katjes aan de bomen en knoppen aan takken.
Pal voor het veerooster kunnen wij naar de overzijde van de sloot.
Het ‘pad’ dat vaag zichtbaar is lijkt zowel SHP als KPP te zijn.
De sporen hebben zich diep in de modder gevestigd.
Wij struinen door het doornstruweel.
We blijven haken achter doornen, moeten diep bukken onder takken door, ontwijken struikeltwijgen op de grond.
Dan zien wij een SHP (of KPP) van rechts komen en naar links gaan, de sloot in.
We zetten door.
Wij komen zelfs daar waar koeien en paarden vrezen te gaan.
Dan is het genoeg.
Wij keren om, nu het nog kan.
Het avontuur stijgt ons boven het hoofd.
Wanneer wij op het fietspad zijn wijst Wandellief de plek aan tot waar wij zijn gekomen aan de overzijde van de sloot.
We zijn nu bij het punt waar het fietspad een bocht naar links maakt.
In die bocht zien wij nu een SHP of KPP, zeer modderig.
Wij volgen dit paadje, bukken onder takken door, modderen aan en komen uit op het ‘6 kilometerpunt’.
De sloot heeft het hier opgegeven.
Het pad naar het noorden ligt voor ons.
Helaas, het pad is onbegaanbaar.
Vele bomen liggen dwars over het pad, van links komend zijn zij naar rechts gevallen.
Het pad naar links (naar het westen) vertoont een zelfde beeld.
Wij banen ons een weg terug naar het fietspad, over een ander modderpad.

Het fietspad slingert in langzame slingers naar de Bingelweg.
Links is een parkeerplaats, dat weten wij van eerdere wandelingen in dit gebied, genaamd Stille Kern.
Wij wenden ons naar het noorden, passeren een solitaire wilg op een kruispunt.
Even noordelijker beginnen de waterpartijen van dit gebied (even afgezien van de sloten, breed en smal, de modderpaden, die ook niet zonder water kunnen). Wij houden bij het zuidelijkste waterpunt rechtsaan om de rechteroever te volgen.

En dan …
Halverwege ons kustpad zien wij een groep Schotse Hooglanders liggen.
Wandellief, met haar Schotse geschiedenis, manoevreert ons op gepaste afstand van deze vriendelijke dieren. Even verderop staan er nog drie soortgenoten van die eerdere dieren rustig te grazen, waardoor wij iets meer respect krijgen voor de omvang van deze beesten. Wij komen nu uit op een brederpad. Vanaf hier gaat de route naar de bekende uitkijkheuvel (met bankjes). Na enkele meters op dit pad (dat wij ook weer teruggaande zullen bewandelen) zien wij twee Schotten op ons pad staan. Verderop is een kudde in beweging naar het pad dat wij ons al hadden toegeëigend. We kijken het even aan. De kudde is bezig in onze richting. Een omweg langs het water zit er niet in. Wij besluiten om terug te lopen en de Uitkijkheuvel te vergeten. Een mens kan ook te veel avonturen op één wandeling hebben.

En dan …
Wanneer wij de parkeerplaats van de Stille Kern naderen gebeurt het.
Recht voor ons uit.
Op het pad.
Een wandelende vrouw, met rugzakje.
Gewoon. In het wild.
In de buurt van het Popeletum hadden wij in de verte een bewegend wezen in het rood gezien. Vermoedelijk een mens. Maar nu, … op korte afstand.
Binnen gehoorafstand.
Een wederzijdse groet.
Niet luidkeels, want wij zijn alle drie in de Stille Kern.
In stilte vervolgen wij onze weg.

Zeewolde – Boswandeling Horsterwold – 12 kilometer

Deze wandeling is ‘ebundeld met 13 andere wandelingen uitgegeven in de mooie gids ‘De mooiste boswandelingen van Nederland’ door Jan Ensing. Deze gids is verkrijgbaar op de website van (klik op de naam) Uitgeverij Gegarandeerd Onregelmatig.