Vanaf het station Oosterbeek kun je als wandelaar alle kanten uit. Overal lonken mooie paden, geschiedenis, doorkijkjes, zandkorrels onder de voeten, kerk- en misiegeschiedenis, begraafplaatsen en weinig wandelaars. Vandaag ga ik op pad met een Groene Wissel. Er zijn er meer van in Oosterbeek en deze draagt het nummer 291. eerst over een onverhard pad parallel aan de spoorlijn, daarna ga ik het terrein op van Airborne War Cemetery. Zij die uit de tijd zijn gegaan en ik zijn de enigen op deze plek op dit moment. Nu valt mij op hoeveel graven er zijn van naamloze militairen die hier zijn begraven. Gemist door vader, moeder, broer, zus, oom, tante, buurman. Gevallen en niet meer opgestaan. Gevonden zonder naam. Known to Him. Aan de andere klant van de begraafplaats verlaat ik de dodenakker. De stilte heeft ook hier haar tenten opgeslagen. Langs diepe tuinen van grootse woningen en akkers en door bossen kom ik bij de Dreijenseweg over en dan ga ik het terrein op van de Mill Hill Missionaries. Op dit grote terrein rusten de mensen die zich ingezet hebben in de missie van de Roomskatholieke Kerk. Zij hebben gediend in verre landen. Temidden van hun geloofs- en werkgenoten rusten zij hier van hun arbeid. Een beeld van Maria in een prieel, een begraafplaats (niet op deze route), herinneringen aan de oorsprong van het missiewerk in een omgeving van rust.
Vlakbij staat Abdij Koningsoord, een plaats voor nonnen die zich voor onze wereld inzetten door gebed. Zij houden de lofzang gaande. Aan het einde van de rechte laan waarop ik wandel zie ik één van de bewoonsters van links naar rechts gaan, op weg naar het oord van de Koning. Stille bedrijvigheid op pad. Zij heeft er flink de pas in. Bij de ingang slaat zij rechtsaf en kijkt nog even om. Ik ga linksaf en loop langs de dodenakker, de natuurbegraafplaats. In tegenspraak met de rust komt een hardlopende man mij tegemoet. Misschien is hij verdwaald en komt hij vanaf het nationale sportcentrum Papendal dat hier naast ligt. Een man in een electrisch golfkarretje rijdt langs de randen van de akker en kijkt turend om zich heen. Ik volg smalle paden, soms het pad van mountainbikers, altijd opletten geblazen. Waarom gaan mountainbikers er trouwens vanuit dat voetgangers zich uit de voeten moeten maken? Kan het ook andersom? Dat de mountainbiker even in de berm gaat staan om de voetganger vrije doortocht te verlenen? heel even komt de route op Papendal zelf. Opvallend op een rijtje: Mill Hill Missionaries, Klooster Koningsoord en Papendal. Rooms Katholiek tot de derde macht. Ik ga bij Wolfheze de A50 onderdoor en even verder ga ik de spoorlijn onderdoor. Enigszins gebogen ga ik de lange duiker door. Deze duiker speelde een belangrijke rol tijdens Operation Market Garden. Door deze duiker werden Britse en Poolse troepen en materiaal vervoerd van de zuidkant van het spoor naar de noordkant. Aan de noordzijde is een kleine herinnering aan die tijd en aan de gevallenen. Zes militairen van de “C”Troop 1st Airborne Recce Squadron kwamen hier om op 17 september 1944. Op een eenvoudig papiertje staan hun namen hier vermeld sinds september 2022.
Aan het einde van de duiker ga ik linksaf en ga de bossen van Wolfheze in. Langs droge beken, over houten bruggen, langs een eenzame schommel, langs omgevallen bomen. Bij de ingang van Fletcher hotel Wolfheze neem ik een korte pauze in de schaduw. Ik laat de Wodanseiken rechts liggen. Ik ga kostenloos langs De Oude Tol, steek een drukke weg over en ga de Zilverberg op om uit te komen bij de Italiaanse weg. Een weg die ooit werd aangelegd van station Wolfheze naar kasteel Doorwerth om het vervoer vpoor de kasteelheer te veraangenamen. De weg en de vergezichten deden hem denken aan zijn vakanties in het noorden van Italië. Bij de Italiaanse weg ga ik in noordwaartse richting en terwijl ik dat doe passeer ik meerdere hondenuitlaters, een populaire sport in deze omgeving. langs grafheuvels en een kleine verhoging in het landschap met een cirkelvormig pad er om heen kom ik langzamerhand (via de complotloze Bilderbergbossen) in de oostelijke woonstreken van Oosterbeek. Hier is zelfs een woonpark van vegetarisch ingestelde medemensen. Het draagt de naam Ommershof. Om hier te kunnen wonen dien je aan drie voorwaarden te voldoen: a. principieel vegetariër zijn (tenminste drie jaar); b. achter het idee staan dat dieren niet gedood dienen te worden voor menselijk voedsel; c. leeftijd vanaf 55 jaar. De verhouding tussen a. en b. lijkt mij boeiend. Ik wandel verder want ik kom niet in aanmerking voor een onderkomen. Van nieuwere grote woningen naar oudere grotere woningen kom ik terug bij het station van Oosterbeek. Ik heb een mooie en ontspannen wandeling achter de rug.
Oosterbeek – Groene Wissel 291 – 14 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 