In 2020 publiceerde Anoda Publishing een wandelgids van een meerdaagse wandeling langs de rivier de Berkel. Vanaf Zutphen, waar de Berkel uitmondt in de IJssel, naar de bron bij het Duitse Billerbeck. De ontwerper van deze route van 165 kilometer is Dolf Logemann. Vandaag wandel ik van Lochem naar Eibergen.
Van Zutphen tot aan Billerbeck, stroomopwaarts gerekend, staan beelden langs de Berkel. Iedere keer is het een dame die in badpak aan de oever staat. Nou, niet iedere keer, er schijnt één man verbeeld te zijn. Het eerste beeld bij Zutphen heb ik gemist, een ander bij het zompenboothuis bij Lochem zag ik wel. De beelden zijn gemaakt door de Coesfeldse kunstenaar Winfried Nimphius. Vanmorgen ga ik op pad en bij de Keppelbrug over de Berkel zie ik weer een beeld van een dame in badpak. Wanneer ik even later weer kijk zie ik iets vreemds. Het beeld staat niet meer op dezelfde plaats. Het beeld droogt zich af met een grote badhanddoek. Nog even later is het een beeld zonder badpak. Deze badende dame heeft al een duik in de Berkel genomen.
Zij doet dat bijna onder toeziend oog van Havezathe De Cloese waar een politieopleiding is gevestigd. Het is een groot imponerend gebouw. Mijn weg voert mij weg van de Berkel. Het is wel aardig om eens wat anders te zien dan de Berkel. Nu loop ik langs akkers en over bosranden. Honden lopen met mij mee of tegen mij in. Op een kruising wacht een pijprokende man tot zijn hond is uitgesnuffeld bij een andere hond. Het pad loopt tussen Zwiep en de Lochemse berg. Door het open land kom ik bij De Sleumer, een boerderij met zitgelegenheid. Ook is er een kraam met huisvlijt. Ik neem plaats op de blauwe fase en geniet van een appeltje. Voor de dorst heb ik drinken bij mij.
Van De Sleumer gaat het pad naar de Berkel. In de buurt van De Wengé ontmoet ik een dame met een enthousiaste bordercollie van een jaar oud. Zij geniet van haar wandeling. Bij een ‘klepstuw met krooshek’ (mooi, hè) wijst zij mij de weg naar boven. Zij neemt een pad tussen twee hagen. Ik zou op het schouwpad moeten lopen, maar daar is geen pad te zien, slechts wilde begroeiing. Ik blijf aan de rand van het weiland en houd de Berkel in het oog. Ter hoogte van de herdenkingsboom voor Wilbrink (1945-2010) ga ik naar het schouwpad. Het is nog een flinke klus om daar door te komen.
Uiteindelijk kom ik uit bij de Stuw Beekvliet, voor een korte afstand volg ik de Groenlose Slinge die hier in de Berkel uitkomt. In deze hoek staat Huis Beekvliet. Het pand staat er bijna 120 jaar. Het smalle pad voert over het landgoed. Ik kom uit in de buurtschap Heure, waar bewoonde en onbewoonde boerderijen staan. Hier staat de dikste fladderiep van Nederland, met een omtrek van 600 centimeter en een hoogte van 3400 centimeter. Even verderop kom ik bij een volgende stuw: Stuw Elbrink. Hier doet zich iets bijzonders voor. De oude stroom van de Berkel gaat Borculo in en er is een ‘rondweg’ om Borculo heen gelegd voor een strakke Berkel.
Mijn route komt door het oude centrum, inclusief een mooie watermolen. Het terras bij het waterrad laat ik voor wat het is. In het centrum staat de Joriskerk. Pal naast de kerk staat een monument dat de wervelstormramp van 10 augustus 1926 herdenkt. Gevolg? Vier doden. Tachtig gewonden. En een enorme schade aan huizen. Ramptoeristen kwamen toegestroomd. Nu komen er wandelaars en fietsers die iets smakelijk halen bij bakker Jos Knippenborg. Na een korte voedzame pauze (zonder bakker Jos in te schakelen) ga ik verder en zoek de Berkel weer op.
Na de Hambroekplas (met één zwemmer) kan ik kiezen om de hoofdroute te volgen of de verkorte route over het schouwpad. Ik kies de hoofdroute die mij door akkergebied brengt en af en toe langs drukke wegen. Door landgoed Wolink kom ik bij de Kluuntjespot (Suikerklontjeskerk). Dit is geen kerk voor diabetici, maar de bijnaam van deze achthoekige kerk, een Waterstaatskerk. Op het grootste kruispunt dat Harculo rijk is neem ik een pauze om wat aan mijn voedselvoorraad te doen.
Na Harculo zoek ik de Berkel en vind die ook. Van de ene oever ga ik naar de andere oever. Het wordt warmer en warmer. Bij de Stokkersbrug staan een zitje in de schaduw. Ik bereid mij voor op de laatste fase, die mij naar Eibergen brengt. Bij de Berkel neem ik afscheid van de route en ga de stad in. Bij de Plus doe ik boodschappen en een deel daarvan eet en drink ik op op een leeg terras. Een liter kokosdrank en een bakje Griekse Yoghurt ( in de stijl van …). Zo rust ik uit en herstel enigszins. Dan op zoek naar een warme maaltijd die ik aantref op het terras van De Lindeboom waar ik een smakelijke vegetarische groentenquiche neem.
Dan ga ik op weg naar mijn overnachtingsadres van Vrienden op de Fiets, waar ik hartelijk wordt ontvangen met thee en koek en gesprek.
Berkelpad (2) – Lochem naar Eibergen – 30 kilometer
Voor meer informatie over deze route klik hier en hier.
Willems Wonderlijke Wandelingen 