Tussen een kerkgebouw en een sporthal parkeren wij onze trouwe vierwieler. Er zijn geen kerkgangers. Er zijn geen sporters. Alleen bouwvakkers die bezig zijn om de ruimte die er rest tussen kerk en sporthal op te vullen met statige woningen voor een statige prijs. We lopen de enge poort tussen kerk en aanstaande woningen door en gaan naar station Vathorst waar deze Groene Wissel begint.
De route brengt ons van het station door de nieuwbouw van Vathorst en de oudbouw van Hooglanderveen onder de snelweg A28 door. Op de weg naar dit punt zien we oude elementen uit het landschap van het veen: oude sloten en oude bomen die bewaard zijn gebleven. Een perceel bomen en struiken staat tussen ons en de Sint Josephkerk in. Wanneer we het waterbedpad van landgoed Hoevelaken links hebben laten liggen (aan de andere kant van het draad was een nieuw pad ontstaan) zijn we de grens tussen de provincie Utrecht en de provincie Gelderland overgestoken. Een fietsende jongeman komt ons tegemoet en twee vrouwen komen achter ons aan. Vrediger kan het bijna niet.
Even verderop slaan we rechtsaf en lopen op een lange zichtlijn die van de Nijkerkerstraat naar het Huis Hoevelaken gaat. Een deel van dit zichtpad is beklinkerd. Hardlopers. Hondenlopers. Lopers. Honden. Allemaal in zicht. Op gepaste afstand van het Huis wordt de zichtlijn doorbroken door een hoog hek. De route van onze wandeling gaat links af. Langs een vijver en over bruggetjes om te wandelen komen we verder. Een paar mannen staan te praten rond een thermoskan. De tijd staat even stil. Dan gaan we over een laan naar het noorden. Op het voormalige terrein van Bouwfonds worden nu grote huizen gebouwd. Niet zo groot als dat van Huis Hoevelaken, maar het oogt aardig. Even ten noorden van de nieuwbouw is een kwetsbaar natuurgebied. Was het kleine gebied al kwetsbaar of is het dat geworden door de nieuwbouw? Een reiger denkt er het zijne van.
Onze modderpaden leiden ons langs honden en wandelaars en natte bomen en sloten naar het noordelijke gedeelte van Landgoed Hoevelaken. We hebben daarvoor wel de drukke weg tussen Nijkerk en Hoevelaken moeten oversteken. ‘Dit noemden we het kale bos’, zegt Wandellief over de tijd dat ze hier vaker kwam voor een gezamenlijke wandeling met anderen. Het is hier nog steeds kaal op de grond, maar dat deert ons niet. We komen vlak langs ‘Recreatiepark Overbos‘, waar een natuurplas is en huisjes voor vakantievierders in de zomer en in de weekenden. Op de achtergrond is de constante zoem van de snelweg. Op gezette en geplande tijden komt een trein voorbij. Voor mensen die een geruisloos leven willen is dit niet de ideale plek.
We verlaten het bos en lopen langs de doorgaande weg, gelukkig op het fietspad en er zijn niet veel fietsers. We kunnen net genieten van een lichte regenbui. Aan onze rechterhand heeft een perceeleigenaar vele bomen en struiken geplant. We moeten nog even wachten voordat de volwassenheid van het geplante intreedt. We nemen een puntje van Nijkerkerveen mee en dan raken we verzeild in Holkerveen. Dit is het derde Veen van onze wandeling. In het Veen staan vele huisjes op ruime percelen, waarschijnlijk van oudsher van kleine boeren die hier wat boerden, terwijl er elders werk was op een grotere boerderij. We komen langs de ingang van Overbos en verder langs het spoor met zicht op de enorme blokkendoos waar de kunstschatten van een aantal belangrijke musea zijn opgeslagen. Dan stappen we station Vathorst binnen, gaan de trappen af, lopen verder op straat, gaan andere trappen op en gaan het station weer binnen en na een paar passen verlaten we het station. We lopen verder, aan de achterzijde van de kerk Kruispunt en raken op de parkeerplaats achter de kerk aan de praat met een oude bekende, een voormalige collega. Zo gaan we even terug in de tijd, terug naar een andere wereld.
Groene Wissel 557 – Station Vathorst – 7 kilometer
Willems Wonderlijke Wandelingen 