Groene Wissel 303

Moeders staan bij hun bakfiets.
Klanten staan in een winkel, anderen staan buiten en wachten op hun beurt.
Het verkeer gaat één richting op.
Een geweermakerij schiet langs mijn weg.
Even verderop leert een basisschool.
Na enig draaien zet ik mijn auto neer op een ruime parkeerplaats bij een etablissement dat nu is gesloten.
Ik ben aangekomen in Elspeet, midden op de Veluwe.
Hier ga ik vandaag wandelen.

Al kort na mijn start kom ik langs mijn eerste en laatste minibieb van de dag. De Schapendrift lokt mij het dorp uit. Door bossen en in de buurt van grafheuvels kom ik op de heide van Schotkamp. Aan het begin van de heide en op andere plekken waar de heide begint of eindigt hangen mededelingen over de aanwezigheid van een schaapskudde en de kuddebeschermingshonden (kbh’s). Een rommelige streep wit zie ik in de verte. Het zijn de schapen van de kudde, de kbh’s zie ik niet. Het zijn honden die er voor zorgen dat de wolven op de Veluwe uit de buurt van de schapen blijven. Zo houden wolf, schaap en kbh elkaar in de gaten en in balans. Er is genoeg roodwild voor de wolven. Ik steek de heide over, in de buurt van een bungalowpark. Op het smalle voetpad zie ik een man staan, verdiept in het beeldscherm van zijn telefoon. Ik nader met zachte tred. Hij reageert niet op mij. Pas wanneer ik een paar stappen van hem vandaan ben kijkt hij plots op. “Dat had u niet verwacht.”zeg ik ten overvloede. De regen komt gespreid naar beneden. Verder kom ik een jonge vrouw tegen. Diep weggedoken in haar regenkledij. Diep weggedoken in haar gedachten. Ik laat Stakenberg achter mij en kom uit op een Schapendrift. Zou dit dezelfde Schapendrift van eerder op mijn tocht zijn? Bij de Leuvenhof sla ik af. Bij mijn afslag staat een huis waar kunstenaars Yvonne en Nico zich bevinden. Zij schilderen en fotograferen in binnen- en buitenland. Ik zou mee kunnen op een fotoreis naar Afrika. Met onze eigen fotoalbums en fotoboeken kunnen wij ook fotoreizen naar Afrika maken.

Kilometer na kilometer loop ik ten zuiden van het Veld van Sandberg en ten noorden van de Slijpsteen, over de Nieuwe Traa, aan de voet van de Fortberg. Vlakbij de Zandmolen gaat mijn neus in zuidelijke richting. De Leuvenumsche Beek is ondergestroomd met water en herfstblad. Hotel Landgoed Het Roode Koper laat weten dat ik alleen welkom ben als losse gast tijdens de lunch en het diner. De gérant en de sommelier zullen het zonder mij moeten doen. Het is niet anders. Even gaat mijn pad gelijk op met de beek, die door het landschap slingert. Op meerdere plekken is het hier boven de 15 meter NAP. Dan is het even zoeken voor het water om de gemakkelijkste weg te vinden om uiteindelijk in één of ander Randmeer uit te komen. Over de slingerende Oude Zwolseweg kom ik op (houdt U zich even vast!): Jonkheer Doctor J. C. Sandbergweg. De Zwarte Boer staat in een miezerregen, samen met de **** voor het hotel. Ik laat de boer voort ploegen. Een lange laan geeft zicht op Huize Leuvenum. De laatste twee jonkvrouwen (de laatste overleed in 2014) van de familie Sandberg hebben Huis en Landgoed ondergebracht in een stichting.

Even voorbij het Huis en een biologische boerderij en een Rustpunt (200 meter van mijn route) ga ik pauzeren op een paar boomstammen. Af en toe komt regen naar beneden en komen wandelaars langs. Blijkbaar is dit een populair traject. Man en vrouw. Twee geliefden. Moeder en dochter. Twee vriendinnen. Het gaat maar door. De boterhammen (zelf gebakken door Wandellief) smaken goed. Van Landgoed Leuvenum stap ik over op Landgoed Staverden. Beekjes stromen langs rechte lanen. Links van mij zie ik de hoeve van Frederik Bernhard en ook De Witte Pauwen zie ik op de weerszijden van het dak van het gelijknamige huis. De Ontspanningszaal van het Landgoed staat nog steeds overeind, maar op dit moment van passeren wordt er niet ontspannen. Gelukkig is er buiten de deur voldoende ruimte om te ontspannen, zelfs nu de regen in iets dichtere hoevelheden naar beneden komt. Dit regenwater is goed nieuws voor de gracht om kasteel Staverden en de kleine waterval. Langs de gracht raapt een oudere vrouw een kleine erfenis van haar hond op, die plots is verdwenen met haar man. Zij nemen gepaste afstand van deze tere handeling. Zo’n twee kilometer door de bossen volgen en dan kom ik bij twee Dennehoeven. Twee boerderijen in monumentale vorm. Dennehoeve en Klein Dennehoeve. Prachtig om te zien, met de luiken die de kleuren van Staverden dragen. De serie schuren die ik enkele honderden meters verder zie zullen voorlopig geen monumentale status krijgen. De Kleine Kolonie herbergt een B&B, met de naam Heidezicht, omdat er aan de overzijde van het pad een heide is. Daar ga ik dwars door heen. Op naar Elspeet. Molen de Hoop is versierd met vlaggen, met de kleurbanen in de juiste volgorde. Gelukkig is niet iedereen op de Veluwe kleurenblind. Een smal pad (met de wijdse naam ‘Molenweg’) gaat tussen bebouwing (van allerlei soort) en open akkerland totdat ik bij Louise en haar Kapsaloon uitkom. Wel graag jouw Stetson af doen voorafgaande aan de knipbeurt. Om het kerkgebouw van de Hervormde Gemeente Elspeet heen waar aan de achterzijde grote houtplaten zijn bevestigd. Zijn er ruiten gesneuveld? Is de kogel door de kerk? Het blijft een raadsel. Zou het kerkgebouw na herstel een Hersteld Hervormde Gemeeente zijn?
Mijn wandeling zit er op.
Met recht een Groene Wissel.

Elspeet – Groene Wissel 303 – 22 kilometer