Wolfheze – Groene Wissel

Ontkomen aan de Tweede Wereldoorlog lukt in deze contreien niet.
Hier een monument.
Daar een opschrift.
De Ginkelse Heide is daar een goed voorbeeld van. Jaarlijks wordt daar stil gestaan bij de luchtlandingen van september 1944. Oud-strijders, de laatsten, zijn nog net aanwezig. Veel publiek. Sinds een paar jaar staat een mooi monument net ten zuiden van de schaapskooi.

Net op het moment dat ik vlakbij dit monument ben, zie ik de schapen de omheing verlaten. Twee honden begeleiden deze processie op gepaste wijze. De schapen en de honden worden gevolgd door twee herders. Het hele gezelschap gaat de Ginkelse Heide op. De schapen sneller dan de honden. De honden sneller dan de herders. Na korte tijd wandelen staan de herders op een kleine ophoging in het landschap. Vandaar hebben zij overzicht over de kudde. De honden staan alert bij hun voeten. De jas is uitgedaan, de jassen van de schapen zijn al eerder uitgegaan. Ik passeer de kudde terwijl ik over een breed zandpad loop, dat mij langs een klein vliegveld voor modelvliegtuigen brengt naar de rand van de heide. Het is tijd voor een pauze. Vanaf mijn bankje zie ik het ene na het andere bejaarde stel voorbij fietsen, alsof zij fietsen door een lange beschaduwde gang. Hardlopers van meerdere leeftijden komen voorbij.

Laat ik nog even terugkomen op de oorlog.
Er was een Tweede Wereldoorlog.
Er was een Eerste Wereldoorlog.
Daar kom ik ook mee in aanraking. Kort nadat ik ben vertrokken van Station Wolfheze. Ik wandel over de Duitsekampweg. Hier stond van 1917-1919 een Duits kamp voor geïnterneerden. De bouw begon in 1917 en de eerste mensen arriveerden in 1918. De volledige capaciteit is in de korte tijd van het bestaan nooit gebruikt. Op de laatste dag van de Eerste Wereldoorlog kwamen nog enkelen soldaten van de Duitse keizer, die aan de deur klopten om toegang te krijgen. Op een hek zie ik de tekst: “het oude veldhospitaal”. Ik vermoed dat dit verwijst naar de Tweede Wereldoorlog. De dag voordat de luchtlandingen op de Ginkelse Heide begonnen waren al activiteit begonnen op de Reijerskamp. Daar landden de eerste vliegtuigen, de militairen die aankwamen hadden de opdracht om de Ginkelse Heide onder controle te krijgen met het oog op de grootscheepse landingen. Op de Reijerskamp stortte een vlietuig neer. De piloot was David Lord. Zijn opdracht was om de 1st Airborne Division te bevoorraden. In de buurt van Nijmegen werd één van de motoren van zijn vliegtuig in brand geschoten. Hij slaagde er uiteindelijk in om zijn lading af te werpen. Voor zijn actie heeft David Lord het Victoria Cross ontvangen. Slechts één bemanningslid overleefde de val van het vliegtuig.

De Reijerskamp is een mooi open landschap. Ik kom een oude man tegen die zijn fiets aan de hand meevoert. Even verderop komt een meisje te paard mij tegemoet. Haar moeder rijdt voorop op haar fiets. Hier te paard gaan lijkt mij vele malen prettiger dan rondjes rijden in een omheide zandbak. Op de rand met de Buunderkamp ga ik naar het noorden en dan de A12 onderdoor. Nu kom ik in het bosrijke deel van ’t Ginkelse Zand. Heerlijk koel op deze warme dag. Opvallend hoe weinig wandelaars onderweg zijn. Blijkbaar hebben mensen met tijd liever een fiets dan wandelschoenen. Op de Krommelaan kom ik twee dames op leeftijd tegen, met goede wandelschoenen. Het kan dus wel. Bij de Mechelse Kuil (reeds genoemd op een topografische kaart uit 1632). Waarschijnlijk werd deze kuil gebruikt voor rechtspraak. En dat Mechelen? Dat zou dan te maken kunnen hebben dat in Gelre, gedurende de tijd van de Bourgondische macht de regels van de “Grote Raad van Mechelen” golden. Van deze kuil is het nog een paar bomen verder tot de uitgestrekte heide, waar de schapen worden bevrijd uit hun omheining.

Na mijn schaduwrijke pauze ga ik verder door de bossen, de snelweg weer onderdoor. Ik kom door een gebied dat de naam ‘Renkumsebeek‘ draagt. En zowaar .. ik slinger mee met een beek. Deze beek slingert door het landschap en slingert naar het zuiden op weg naar het Renkums Beekdal. Dat is trouwens een prachtig beekdal. Vandaar kom ik wederom in de Buunderkamp. Ik kom zelfs uit bij een boerderij met de naam ‘De Buunder‘. Hier kom ik enig verkeer tegen. Een heel kleine file ontstaat zelfs wanneer de slagbomen van de spoorwegovergang dicht zijn. In deze buurt tref ik enkele wandelknooppunten aan, met de bijbehorende paaltjes en markeringen. Mijn weg gaat voort over een landweggetje dat eigendom is van Landgoed Jonkershoeve. Ik begroet twee dames te paard, niet in amazonezit. De dames en bijbehorende paarden zijn zo vriendelijk om ruimte te maken voor een wandelaar. Geen geschreeuw zoals bij mountainbikers nog wel eens gebeurt. Een smal langs een groot goudgeel grasperceel brengt mij uiteindelijk bij De Boschhoeve. De boerderij is een kwekerij annex koffieschenkerij annex theeschenkerij, maar niet op alle dagen. Op vrijdag en zaterdag zijn de tuinen open en wordt er geschonken. Op andere dagen dient u uw eigen thermosfles mee te nemen en te ontkurken. Twee vrouwen (waarom zijn er vandaag zo veel vrouwen onderweg?) kijken keurend en zoekend naar kleine plantjes die aan de voorzijde van een schuur staan uitgestald. Van De Boschrand naar landgoed Dorenbos en dan kom ik uit bij het psychiatrisch ziekenhuis dat de kern vormt van Wolfheze. Het laatste gedeelte van mijn wandeling gaat langs de spoorlijn die Utrecht verbindt met Arnhem. Ik zie een nieuwe brandweerkazerne, maar gelukkig geen brand. Ik ben terug bij af na een prachtige wandeling.

Wolfheze – Groene Wissel 268 – 17.7 kilometer