Een pad vlak langs de Ruiten Aa leidt naar De heide bij Ter Borg.. Deze woeste gronden laten zien hoe moeilijk de kleine boeren het hier vroeger hadden. Ede Staal bezong het als volgt: : "Doar woar het vrouger kraben en knooien was." Via het gehucht Borgertange gaat de route naar een wat rechtlijniger gebied, Sellingerbeetse.: het ontgonnen aardappelland. Daar is een zwemplas, ontstaan door het werk van zandzuigers. Langs het water zijn leuke doorkijkjes op het doorgaans helblauwe water en het strand, dat 's zomers vol zwemmers en zonaanbidders is. In de bossen van Jipsingboertange is het stil. Het is een omweg waard, al is het alleen maar om de verschillen in opvatting over landinrichting door de jaren heen te ervaren. Bij de brug over de Ruiten Aa in Ter Borg is volgens de vroegere bewoners een enge plek, een diepe bron. Niet te dichtbij komen. Je kon wel eens gegrepen worden door het "witte wief" ,de heks, die zich daar verborgen houdt. Via de door bomen beschutte Bosweg loopt u door het Sellingerveld terug naar het bos. U komt weer bij de brug in Ter Borg. Daar is volgens de bewoners een enge plek, een diepe bron. Niet te dichtbij komen. U kon wel eens gegrepen worden door het 'witte wief' , dat zich daar verborgen houdt.
