Wie op de topografische kaart van de provincie Flevoland kijkt ziet in het midden van de Noordoostpolder Emmeloord liggen. Daaromheen, in stervorm, een tiental dorpen waaronder Nagele, Marknesse, Ens en Veenhuizen. Het zijn de namen van dorpen die in de loop der eeuwen verloren zijn gegaan in de strijd tegen het water. De dorpen Emmeloord en Ens hebben nog het langst bestaan. Zij lagen op terpen op het eiland Schokland. Tot 1859 was het eiland bewoond. In dat jaar moesten de bewoners in opdracht van koning Willem III het eiland verlaten. Niet alleen door het gevaar van overstromingen, maar ook vanwege de heersende armoede. Sinds de inpoldering van de Noordoostpolder ligt Schokland op het droge. We maken een rondwandeling langs de contouren van het oude eiland. Daarbij beginnen we aan de noordkant waar Emmeloord lag. Via de terp Middelbuurt waarop het museum, de kerk en nog een paar oude huizen zijn gelegen, gaan we naar de Zuidert. Op de uiterste zuidpunt vinden we de ruïne van de kerk van oud Ens en de plaats waar de vuurtoren heeft gestaan. Op de terugweg dalen we even af naar de voormalige zeebodem en duiken het Schokkerbos in. Het bos is bijna zeventig jaar oud en aangeplant op klei, keileem en veen. Vruchtbare grond voor varens, mossen en paddenstoelen. Slingerend door het bos keren we terug naar het dijkje. Nog een kleine kilometer en we zijn weer terug bij af.
